მამიკო

Any man can be a father But it takes someone special to be a Dad
Anne Geddes

ვიცოდი,რომ დღეს კარგი ამინდი არ იქმნებოდა,გუშინაც ხომ წვიმდა.აღდგომას მგონი ჯერ ისე არ ჩაუვლია,რომ არ ეწვიმა.ორშაბათიც წვიმიანი მოსდევს ხოლმე.მაგრამ დილით რომ გავიღვიძე და ჟალუზებიდან გავიჭყიტე,სულაც არ გაუფუჭებია ჩემი განწყობა ამ წვიმას!სულ ერთია რა ამინდი იქნება,გინდაც დაინგრეს ქვეყანა–ჩვენ მაინც ავალთ სასაფლაოზე და მამიკოს მოვინახულებთ.დღეს ხომ განსაკუთრებული დღეა!აღდგომის მეორე დღეს,ორშაბათს,მივდივართ სასაფლაოზე,რათა ჩვენს მიცვალებულებულებს ვახაროთ ქრისტეს აღდგომა და წითელი კვერცხი გადავაგოროთ(ამის შესახებ შეგიძლიათ წაიკითხოთ საპატრიარქოს ვებ გვერდზე).
ჩვენი მანქანით წავედით,ხატიაც თან გვყავდა,ჩემი და,დიშვილები და დედაჩემი.კიდევ კარგი გზა დაუგიათ ამ სააღდგომოდ,თორე აღმართზე ძნელად ადიოდა ჩვენი მანქანა.უამრავი მანქანები იყო,მაგრამ კახამ ’იმარჯვა’ და მოხერხებულად გააჩერა მანქანა.
სასაფლაო კარგი მიხედილი გვაქვს,თუკი კარგი ამინდია,აუცილებლად ავდივართ ხოლმე აგერ უკვე მეოთხე წელია,თუ გადაება ისე,რომ ან ცუდი ამინდია,ან ძალიან მოუცლელი ვართ,უკვე მოუთმენლად ველით მომდევნო კვირას,რომ მამა მოვინახულოთ.კვირა იმიტომ,რომ ჩემი და მარტო ამ დღეს ისვენებს და ჩვენს მას ’ავეწყობით’ ხოლმე.
ადრე მიკვირდა ხალხი რომ სასაფლაოზე ხშირად დადიოდა,რაღაც ზედმეტ ტუტუცობად მიმაჩნდა იქ მაგიდის გაკეთება,ლამაზად მოწყობა,პურის ჭამა.მაგრამ საქმე რადიკალურად იცვლება, როდესაც საქმე პირადად ჩვენ შეგვეხება.
ჩვენც მასე მოგვივიდა.მამაჩემის გარდაცვალება იმდენად შოკი იყო ჩვენთვის,რომ ძალიან გაგვიჭირდა ამასთან შეგუება.შეგუება იმასთან რომ მამა აღარ არსებობს,ის მოკვდა!მას ვეღარ ვნახავთ,ის ჩვენი ცხოვრებიდან გაქრა!
კი,გვწამს,რომ მისი სული ცოცხალია და სასუფეველში განისვენებს(რისი დიდი იმედი გვაქვს),ყველანაირ მართმადიდებლურ წესს ვიცავთ,მაგრამ რა ვუყოთ მონატრებას?! მერე და მამაჩემი ძალიან თბილი მამა იყო!რა დამავიწყებს მის ”ჭირიმე შენი!” ,ან ”რამდენიმე დღე არ მინახიხარ,მამი,და მომენატრე!”-ს.ეჰ,რამდენი ერთი გავიხსენო.

ადამიანის ცხოვრება უმნიშვნელო ხდება,თუკი ის სიკვდილის შემდეგ არ გახსოვთ!შეიძლება სულაც სისულელედ თვლიდეს უფალიც სასაფლაოზე სიარულს(ესეც არავინ იცის),მაგრამ ამით მიცვალებულის მიმართ პატივისცემის გამოხატვას ვცდილობთ.რატომ უნდა ’დაეკარგოს’ ადამიანს ცხოვრებაში დათესილი სიკეთე?რა,იცხოვრა ადამინმა და მოკვდა და მორჩა?დავივიწყოთ?
მე მინდა,რომ ჩემს შვილსაც მივცე მაგალითი იმისა,რომ მშობელს პატივი სცეს არამარტო მშობლის სიცოცხლეში,არამედ მისი გარდაცვალების შემდგომაც.მე არ მინდა,რომ ჩემი არსებობა დაივიწყოს ჩემმა შვილმა ან შვილიშვილმა!
ხოდა,სასაფლაოზე რომ ავდივართ,მამიკოს ქვაზე დახატულ სურათს რომ ვუყურებთ,ასე გვგონია,რომ ისიც იქ არის,რაღაც სიახლოვეს ვგრძნობთ,მონატრების გრძნობას ვიოკებთ ამით.ისე,სხვათაშორის,სასაფლაოც ისეთი გადამწვანებულია,რომ აგარაკზე გგონია თავი,გორაკზეა გაშენებული და ტერასული განლაგება აქვს.(ორთაჭალის სასაფლაო).რომ მივდივართ,მიგვაქვს სასუსნავი,ყავა და ასე რამოდენიმე ხანს სასიამოვნოდ ვატარებთ ხოლმე,რაღაც სულიერად ვისვენებთ,ხედით ვტკბებით და სუფთა ჰაერს ვისუნთქავთ 🙂
მესიამოვნა,რომ ორშაბათს უამრავი ხალხი იყო სასაფლაოზე!ხალხს ახსოვს თავისი მიცვალებულები,პატივს მიაგებენ მათ.
ისიც კი,რომ იქ რათაც საჭმელს შეჭამ და ღვინოს დალევ,თითქოს დასაცინი საგანი გახადა ზოგ-ზოგიერთმა ადამიანმა,არადა ხომ ვამბობ,სიტუაცია იცვლება,როდესაც შენი საკუთარი ახლობელი იქნება გარდაცვლილი.რა თქმა უნდა,ადამიანსაც გააჩნია!
მე მინდა,რომ ჩემმა მამიკომ იცოდეს,რომ მე ის ისევე ძალიან-ძალიან მიყვარს,მე მას დიდ პატივს ვცემ,მისი საფლავი უპატრონო არ იქნება,სანამ ცოცხალი ყავს შვილები და შვილიშვილები მაინც!ჩვენ არ დაგვეზარება მის მოსანახულებლად სასაფლაოზე ასვლა.
მშვიდად განისვენე,მამი,მიყვარხარ ძალიან!