როგორ ჩავეხუტე კუბოს

სიკვდილი და ყველა მასთან დაკავშირებული განცდა და რიტუალი ბევრ ადამიანში შიშს იწვევს.ეს შიში ბავშვობიდან იწყება და ზოგჯერ საკმაოდ მოწიფულ ასაკამდეც კი სდევთ თან.

რატომ გვეშინია სიკვდილის? რატომ გვეშინია მკვდარი სხეულის ან გინდაც ჩასასვენებლის დანახვისაც კი? რატომ იწვევს ეს(ზოგიერთ)ადამიანში პანიკურ შიშს?ეგებ იმიტომ,რომ ამ დროს ვხვდებით,თუ რაოდენ სათუთია ადამიანის სხეული და როგორ შეიძლება ერთ დღეს ჩვენც მოვკვდეთ.ეს ფაქტი გვაძრწუნებს და ვცდილობთ უკუვაგდოთ ამაზე ფიქრი,რადგან ადმიანშიც დევს ყველაზე ძლიერი ინსტინქტი–თვითგადარჩენის ინსტინქტი.ეს ინსტინქტია ზუსტად,რომელიც გვკარნახობს,თუ როგორ მოვიქცეთ,რომ საკუთარი სიცოცხლე საფრთხის ქვეშ არ ჩავაგდოთ.გაუთვითცნობიერებლად იბრძვის ადანმიანი თავისი არსებობისთვის და ყველაფერი რაც მის უსაფრთხოებას ემუქრება–  შიშს გვრის.

შიშმა არ იცის არც დიდი და არც პატარა! აბა გადახედეთ თქვენ სამეგობრო სანათესაოს:რამდენს ეშინია მიცვალებულის, ოთახის ,სადაც მიცვალებული ასვენია, ან გინდაც კართან აყურებული სასვენებლის სახურავის?დარწმუნებული ვარ — ბევრს აღმოაჩენთ.

მაგრამ ადამიანი მაინც ყველაფერს ეჩვევა,მათ შირის ცუდსა და არასასიამოვნოსაც.ასე ხდება, როდესაც გინდა-არ გინდა გიწევს მიცვალებულის სიახლოვეს ყოფნა.ეს თავიდან გიჭირს, თორე მერე მართლა ეჩვევი!

ამ პოსტის სათაურმა ალბათ საგონებელში ჩაგაგდოთ,არადა გადატანითი მნიშვნერლობით არ მიგულისხმია.სიკვდილზე დაწყებული თხრობა არ შემიძლია არ დავასრულო საკუთარი გამოცდილებით, რომელიც ეხლა უკვე ღიმილს მგვრის.

ეს დიდი ხნის წინ მოხდა,პირველკურსელი სტუდენტი ვიყავი.ჩემ მეგობარს ბიძა გარდაეცვალა,ისე მოხდა, რომ ერთად წავედით გასვენებაში და თან დაგვაგვიანდა.რომ მივუახლოვდით სახლს,მანქანები უკვე ეზოდან გამოდიოდნენ.ორი მანქანის კარი გაიღო:ასე სხვადასხვა მანქანაში აღმოვჩნდით.მე სამარშრუტო ტაქსში ავედი,დავჯექი და რას ვხედავ: ჩემ წინ კუბო დგას.ვიგრძენი როგორ გავფითრდი,ცივმა ოფლმა დამასხა… ვეცადე არ შემემჩნია ,თან მეგობრის დედაც იქ იყო და რაღაცას მეკითხებოდა.სასაცილო ის იყო, რომ გაფუჭებული გზა იყო და ხან კინაღამ სკამიდან გადმოვვარდი და ამიტომ კუბოს ჩავებღაუჭე, ხან კი რაღაც სადგომზე შედგმული სასვენებელი კინაღამ ჩამოვარდა და იქ მყოფებს ხელის შეშველება დაგვჭირდა.ასე რომ არ მომიტყუებია,როცა ავღნიშნე, რომ ’კუბოს ვეხუტებოდი’ :).სასაფლაოზე რომ მივედით და მანქანიდან გადმოვედი–უკვე სულ სხვა ’მე’ ვიყავი–აღარაფრისა მეშინოდა!

აი ,ამგვარად მოვიშორე მიცვალებულის შიში,ჩემო მეგობრებო 🙂

ფსიქოლოგიაში აპრობირებული მეთოდია მჭირდო კონტაქტის დამყარება შიშის მომგვრელ ფაქტორთან.ეს მეთოდი მართლაც ამართლებს,რადგან როგორც წეღან ავღნიშნე–ყველაფერმა შეჩვევა იცის.

აბა რას იტყვით? გსურთ მზგავსი გამოცდილების შეძენა? ეგებ უარესი ამბავი გადაგხდენიათ თავს? რატომ ეშინია გარდაცვლილის ადამიანს თქვენი აზრით?

დასასრულს მინდა გამოკითხვაში მიიღოთ მონაწილეობა

საუკეთესო სურვილებით გემშვიდობებით