როცა ადამიანები ადამიანობენ

როდესაც ისეთ ვითარებაში ვცხოვრობთ რომ,რომ იტყვიან ”ძაღლი პატრონს ვერა სცნობს”-ო ადვილი დასაჯერებელი აღარაა არც კაცთმოყვარეობა და მით უმეტეს ცხოველის მიმართ ადამიანური სიბრალული და მზრუნველობა.მაგრამ ადამინში მაინც კეთილი სათავე იმარჯვებს ხოლმე და თავის ’ადამიანობას’ კრიტიკულ მომენტში საუკეთესო რაკურსით გვაჩვენებს.
ასე მოხდა ამსწინათაც,რამაც ამ პოსტის დაწერა გადამაწყვეტინა.
რომელითაც უბანში რომელიღაც ქუჩის ძაღლს რამდენიღაც ლეკვი ყავდა,სულ პაწიები იყვნენ ჯერ,რომ თვალებიც არ ქონდათ გახელილი და მოხდა უბედურება–მათი დედა მანქანამ გაიტანა.ასე დარჩნენ ალალ ბედის ამარა ეს ლეკვები.ადამიანებმა,რომლებმაც ისინი იპოვეს,გამოიჩინეს რა სულგძელობა,არ გაწირეს ლეკვები და წამოიყვანეს.სათითაოდ საიმედო ხელში გადასცეს მათ, ვისაც კი მათი გაზრდა შეეძლო.არადა იმდენად პატარები არიან,თვალებიც არ აქვთ გახელილი,და საწოვარათი კვებაა საჭირო!
ხოდა ზუსტად ამაზე ვამბობდი–როგორი ადამიანურობაა საჭირო, რომ ასეთ გასაჭირში ცოცხალი არსბა არ მიატოვო,და იზრუნო მასზე.მადლობა,ადამიანებო,რომ არსებობთ!

აი ეს არის ჩვენი ლეკვი(გულზე აწევს ჩემს დიშვილს,გატიკნულია რძით და ეხლა ისვენებს :))

ხოდა ასე მოხვდა ერთი ლეკვი დედაჩემთანაც,იმ ერთ ერთმა კეთილ ადამიანმა ’მიაბარა’ ჩემს დას და დედაჩემს,რომ გაეზარდათ.და ასე გავიცანი მეც!
იცით რა საყვარელიაააა,გაბუშტული ცხვირი აქვს,აი სულ პატარა ლეკვებს რომ აქვთ,თხელი ბეწვი აქვს,შეფერილობა ჭრელი–თეთრზე ყავისფერი ლაქები.ჯიში—კლასიკური უჯიშო :)))))))))
მოუტანეს საწოვარა,რძე,ყუთშია თბილად მოკალაTებული და ჭამის ,ძილის და კრუსუნის მეტს ჯერ ჯერობით არაფერს არ აკეთებს 🙂
ასე,ეს საქმე რა აკლდა დედაეჩემს–წუწუნებდა თავიდან თვითონ,მაგრამ ნეტა ეხლა ნახოთ,როგორი სიამოვნებით ეფერება,ჩემი და მთელ ’ჭუჭყიან’ საქმეს თავის თავზე იღებს! და ასე ზრდიან ეხლა სახლში ამ პატარას.თავიდან იძახდა დედა, რომ გავზრდი,ვინმე კარგ,ეზოიან პატრონს მოვუნახავო–ახლა კი მგონი ისე შეუყვარდა,რომ არც იფიქრებს იმის სადმე გაშვებას.სახელს რაც შეეხება,ჩემი იდეა იყო მაქსი დაერქმიათ,მაგრამ საბოლოოდ გადაწყდა—დუჩი!! ხო, ბიჭია,და თან დიდიც გაიზრდება როგორც ვატყობ და სახელიც შესაბამისი ხომ უნდა ჰქონდეს.:).ეხლა მეც ერთი სული მაქვს როდის მოვინახულებ.ნეტა თვალებს რა ასაკში ახელენ?ხო,დამავიწყდა მიმეთითებინა,ეხლა უკვე 14 დღისა იქნება,მეტის არამგონია.10 დღისააო რომ მიუყვანეს.(დღეს სურათებს გადავუღებ და მერე დავამატებ პოსტს )
ეს პირველი ძაღლი არ არის ჩვენს ოჯახში.
მოდით,მოგიყვებით…

ბობი l ,ამის მზგავსი ძაღლი,ცოტა უფრო მაღალი ფეხებით

პირველი იყო ბობი (”ბობი პირველი”–როგორც ახლა მას ვუწოდებთ,რადგან მერე იყო ”ბობი ორი” 🙂 )ბობი იყო შოტლანდიური შპიცი.არისტოკრატიული ჯიშის ძაღლი,რომელიც მართლა არისტოკრატიული მანერებით გამოირჩეოდა! ეს უბრალოდ ძაღლი არ იყო–ერთი,რომ ლაპარაკი არ შეეძლო,თორე მოწესრიგებულობით ზოგიერთ ადამიანს სჯობდა! გარეგნობაც ძალიან დხვეწილი ქონდა–პაწია გაცუცქნული იყო,უკუდო და დაყვლეპილი თვალებით,მაგრამ მაღალი ლამაზი ფეხებით და გრძელი კისერით!ყელი თეტრი ქონდა,ტანი შავი,და კუდთან მომცრო ზომის თეთრი სამკუთხედი ქონდა–ძალიან ლამაზი იყო! მახსოვს,თავიდან მამაჩემმა რომ მოიყვანა,სულმთლად პატარა იყო,კოსტუმის ჯიბეში ეჯდა და იქიდან თათებზე იდგა და ისე იყურებოდა–ისეთი პაწაწინა იყო!
ყველაფერი თავიდანვე ადვილად ისწავლა–მოსასაქმებლად ეზოში ჩაგვყავდა,და თუ დავუგვიანებდით,იყო ატუზული კარებთან.რომ ამოვიდოდა,აბაზანის კართან ჯდებოდა და ფეხს არ მოიცვლიდა,სანამ ’კაკ მინიმუმ’ თათებს სველი ტილოთი არ გავუწმენდდით! დედაცემმა მიაჩვია ასეთ სისუფთავეს.ეზოში გუბეს თუ დაინახავდა,ნეტა გენახათ როგორ ცდილობდა თათის არიდებას–უმოკლეს გზას ეძებდა ხოლმე.
ისეთი ავი კი იყოოო,ყველა მეზობელს უყეფდა,თან ისეთი მჭექარა ხმა ქონდა–პატარა ძაღლების ’იარაღი’ ხომ ეგაა!
ხოდა საბოლოო ჯამში ჩემი დისვილი რომ დაიბადა,ბევრი იბჭეს ოჯახში და გადაწყვიტეს იქვე მეზობლად მცხოვრებ მარტოხელა ქალისთვის ეჩუქებინათ,რადგან ჩვილ ბავშვს აშინებდა ყეფით და თან ბეწვის გამოც იფრთხილეს.ასე ’გააშვილეს’ ბობი პირველი.რამოდენიმეჯერ გამოექცა იმ ქალს ,მაგრამ მერე ისე მიეჩვია,რომ ჩვენ გვიუცხოვა!

წლების მერე ერთმა ნაცნობმა ქალმა დედაცემს მიუყვანა პატარა ლეკვი–”მე მაჩუქეს,მაგრმ ამის თავი სად მაქვს და შენ გყავდეს არ რამე უქენი”–ო.ადე შერჩა ეს ძაღლი დედაჩემს.გოგო იყო და ჯინა დავარქვით.მოკლედ რომ მოვყვე–ისეთი უჯიშო იყო, რომ წვრთნას არაფრით დაექვემდებარა.ორი წელი ითმინა დედაჩემმა მისი უზნეობა და მერე ერთმა ნაცნობმა ექთანმა ქალმა თავისთან წაიყვანა–ეზოიანი სახლი მაქვს და ძაღლი არ მაწყენსო–ასე არის იქ დღემდე ბედნიერად.

ბობი 2 ,ამას გავდა

ბობი მეორე ერთ ზმთარს სადარბაზოში აფარებდა თავს,სასაცილო,გაქუცული პატარა ზომის ძაღლი იყო,ჯერ ისე,გარეთ აჭმევდნენ ხოლმე საჭმელს, და მერე ჩემმა დამ ვეღარ გაუძლო ცდუნებას,და სახლში შემოიყვანა.გავკრიჭეთ და ’რაღაცას’ დავამგვანეთ.სამწუხაროდ ერთი წელიც არ იყო გასული მგონი,რომ მანქანამ გაიტანა–ეს იყო ჩემი დისთვის ტრაგედია!მთელი ამბით დავასაფლავეთ 😦
ამის მერე არანაირი ცხოველის გააჭანება აღარ უნდოდა სახლში დედაჩემს!
და აი ეხლა ეს პატარა მაქსი ყავთ!

ხო, მე კიდევ ერთხელ ქმარმა კნუტი მომიყვანა,ნახე რა საყვარელიაო,სადარბაზოში იყო და შემთხვევით ფეხი დავაბიჯე და რამე ხომ არ დვუშავეო–არა,ძალიან კარგადაა მეთქი.და ეხლა ამას ხომ არ გავაგდებთ ნახე რა პატარა და საყვერელია–ო. –სულ ასეთი პატარა კი არ იქნება,გაიზრდება და იქნება კატა!-მეთქი,მაგრამ საბოლოოდ დავთანხმდი და დავიტოვე.სასაცილო ის იყო, რომ გოგო მეგონა და დავარქვი–სუსი! მაგრამ რომ წამოიზარდა აღმოვაჩინე,რომ ბიჭი ყოფილა და –სოსოს ვეძახდი :)))))))))) ვაიმეეეეეეე,ჯვარს მაცვა–მომისპო ყველაფერი:იები სულ ძირში დამიკვნიტა და ქოთნებში მოისაქმა,ფარდები გამიფუჭა,მაგიდაზე ძვრებოდა,დილის 6 საათიდან ფეხზე მაყენებდა, ჩემს ლოგინში იძინებდა.2-3 დღე დაიკარგებოდა ხოლმე და ჭუჭყისგან გაშავებული მომადგებოდა მერე სახლში.ვერ გაუძლო ამას ჩემმა ნერვებმა და გვერდით უბანში ერთი ქალი ცხოვრობდა,ბევრი კატები ყავდა– იმას მივუყვანე და წამოვედი!

ეხლა კი მინდა რამე კარგი ჯიშის კატა ან ძაღლი, მაგრამ რომ ვუფიქრდები,ძალიან ძნელი ’ასატანი’ იქნება,მეშვიდე სართულზე ვცხოვრობ და სად მაქვს ძაღლის დაბლა ტარების თავი! კატა კიდე რამეს გამიფუჭებს სახლში–ხომ ვიცი!
თან ზაფხულში სულ სადღაც მივდივართ დასასვენებლად და როგორ უნდა ვატარო თან ცხოველი?ყველას კი არ უყვას!
ხოდა ასე,ეს ცხოველთა მოყვარული ადამმიანი კი ვარ ასე უ-ცხოველოდ.თორე სადაც რამეს ვნახავ ყველაფერს ვეფერები,ძაღლია,კატაა,თუ ზაზუნა..
უი ხო, ადრე თევზები მყავდა,მაგრამ იმდენი დამეხოცა, იმდენის ცოდვა მადევს კისერზე, რომ თავს პირობა მივეცი,რომ აღარ ვიყოლიებ!
აი ასე,ძალიან ხომ არ დაგღალეთ?
მე კი მესიამოვნა ჩემს არსებებზე მოგონება,კარგები იყვნენ.მენატრებიან ყველა!