ბავშვები ოხუნჯობენ!!!

ამასწინათ მე და მია საიდანღაც მოვდიოდით და ვსაუბრობდით და პატარა ბავშვებზე ჩამოვარდა ლაპარაკი და მიას ’აღიარებები’ მოვისმინე.თურმე რამდენჯერ საჭმელი აივნიდან გადაუყრია,ან გადაუქცევია ნიჟარაში.ნუ,ეგ სიახლე არაა, მეც ’ცუდი მჭამელი’ ბავშვი ვიყავი და საათობით ვეჯექი მათლაფას,თუ გადაქცევას ვერ ვახერხებდი 😀 .მაგრამ მია თურმე წამლებსაც არ სვამდა, რამდენჯერ ენის ქვეშ ვმალავდი და მერე ვაგდებდი ხოლმეო კაპსულასო,და ასკილის ნაყენს რომ მასმევდი,იმასაც არ ვყლაპავდიოოოოოოო. კიდევ კარგი სუსტი ბავშვი არასდროს ყოფილა და მაინცდამაინც ხშირად არ ხდებოდა ავად,თორე რა სერიოზული შედეგი შეიძლება მოყოლოდა ასეთ საქციელს,ხო ხვდებით!

ისე, საკმაოდ ცელქი ბავშვი ვიყავი მეც,ოხ ოხ ოხ,რა ძნელი გასძლები ვიყავი,ჩემგან თუ ქალი დადგებოდა არავის ეგონა.თან ხიფათიანი ვიყავი.ერთია,რომ ხელ-ფეხი არ მომიტეხია,თირე თავიც რამდენჯერმე მაქვს გატეხილი, ცხვირიც გავიტეხე,ტვინის შერყევაც მაქვს მიღებული.საწყალი დედაჩემი–რამდენს ვანერვიულებდი.რამდენი რაღაც მაქვს გაფუჭებული,დედაჩემის კოსმეტიკას და სუნამოებს ხომ მუსრს ვავლებდით!
თან მე და ჩემი და სულ ვოხუნჯობდით.რამდენჯერ აივანზე ჩავიცუცქებოდით ხოლმე და ქუჩაზე გამავალ მანქანებს სუხარს ან გამხმარ პურებს ვესროდით ხოლმე.ან პატარა კენჭებს ამოვზიდავდით ხოლმე მაგისთვის საგანგებოდ,კიდევ კარგი მაგდენს მაინც ვხვდებოდით,რომ ქვა არ გვესროლა მანქანისთვის!ის გვიხაროდა, რომ გაბრაზებული მძღოლი მანქანას გააჩერებდა, და გადმოვიდოდა გინებით და ათვალიერებდა ხოლმე კორპუსს,ნეტა ვინ მესროლაო,ჩვენ კი ჩავიცუცქებოდით ხოლმე და ჩუმად ვხითხითებდით.ბედნიერების პიკი იყო–თუ ვინმე აივანზე მყოფს ’გამოიჭერდა’ მძღოლი და ჩხუბს დაუწყებდა!ვაიმე, რა პარაზიტი ბავშვები ვყოფილვართ,არა?
მაგრამ მთავარი ისაა,რომ როცა გაიზრდები და ’დიდი’ ხარ,სხვა ბავშვის ამდაგვარ საქციელს მიმტევებლურად უყურო,და გახსოვდეს,რომ შენც იყავი როდესღაც ბავშვი და ალბათ იგივეს აკეთებდი ან სურვილი მაინც გქონია რომ გაგეკეთებიონა!არ მიყვარს,როდესაც ამგვარ წვრილმან ხულიგნობას მწყობრიდან გამოჰყავს ზრდასრული ადამიანი!ხალხო–თქვენი ბავშვობა გაიხსენეთ!
ამ თემაზე ერთი ამბავი გამახსენდა.ჩემს კარების ზარს გრძელი მელოდია აქვს,ერთხელ ბავშვები თამაშობდნენ სადარბაზოში.და ეტყობა ჩემი ბინა ’ამოიღეს მიზანში’–დამიზარუნებდნენ და გაიქცეოდნენ ხოლმე!ორჯერ რომ გავაღე კარები და გარეთ არავინ დამხვდა,მივხვდი, რომ ბავშვები მაიმუნობდნენ,მერე კიდევ რომ დააზარუნეს,უკვე ჩემი ქმარი, გაბრაზდა,რა არი ესოო,რამდენჯერ ღა უნდა დააზარუნონო,ეხლა ვასწავლი ჭკუასო!ვაიმე,შემეშინდა,მეთქი არ გაუბრაზდეს ბავშვებს,არ შეაშინოს თქო,მაგრამ მივიდა ბავშვებთან და ეკითხება:
–რომელმა დააზარუნა?
–მე არა,კახა ბიძია!სათითაოდ ყველამ თქვა.(თან აშკარად დამნაშავე და შეცბუნებული სახეები ქონდათ).და კახა ეუბნება:
–არ გინდათ დააზარუნოთ?(აქ ბავშვები რასაც ქვია გამოშტერდნენ)
–რაო?
–მოდით სათითაოდ დააზარუნეთ,ოღონდ იმ პირობით,რომ შემდგომში ტყუილად აღარ დარეკავთ ზარს,მოსულა?
ხოდა, ასე სათითაოდ დააჭერინა ბავშვებს ღილაკზე ხელი,ზოგს ხელში აყვანა დასჭირდა,რადგან ვერ სწვდებოდა.ბოლოს იმდენად მობეზრდათ ეს ჩემი ზარის მელოდიის მოსმენა, რომ იმ დღის მერე ნამდვილად სურვილი აღარ ქონიათ რომ ტყუილად ეზარუნებინათ.კახას,ეტყობა,თავისი ბავშვობის ხულიგნონები გაახსენდა და ამიტომ გადაწყვიტა ბავშვების ინტერესი დაეკმაყოფილებინა.
მოსაყოლი და გასახსენებელი კიდევ ბევრია და ყველაფერს პოსტში ვერ დავატევ,თან და თან კომენტარებში დავამატებ,რაც გამახსენდება.
ჩემო სტუმარო,ამ პოსტის კითხვისას შენც გაგახსენდა ალბათ შენი ბავშვობის ამბები და ნუ დაიზარებ,და ჩვენც გაგვიზიარე!
სახალისო სურათებიც მოვიძიე!